تعریف کلید اولیه در SQL (Primary Key)

تعریف کلید اولیه در SQL

کلید اولیه (Primary Key) در SQL یک ویژگی منحصر به فرد برای هر ردیف در یک جدول است. این ویژگی تضمین می کند که هیچ دو ردیف در جدول مقادیر یکسانی برای کلید اولیه نداشته باشند.

برای تعریف کلید اولیه در SQL، می توانید از دستور CREATE TABLE یا ALTER TABLE استفاده کنید.

در دستور CREATE TABLE، می توانید کلید اولیه را با استفاده از عبارت PRIMARY KEY بعد از تعریف ستون مورد نظر مشخص کنید.

مثال ۱:

CREATE TABLE customers (
  id INT NOT NULL AUTO_INCREMENT PRIMARY KEY,
  name VARCHAR(۲۵۵) NOT NULL,
  email VARCHAR(۲۵۵) NOT NULL UNIQUE
);

در این مثال:

• ستون id کلید اولیه جدول است.
• NOT NULL به این معنی است که این ستون نمی تواند مقدار null داشته باشد.
• AUTO_INCREMENT به این معنی است که مقادیر این ستون به طور خودکار افزایش می یابند.

در دستور ALTER TABLE، می توانید با استفاده از عبارت ADD CONSTRAINT PRIMARY KEY کلید اولیه را به یک جدول موجود اضافه کنید.

مثال ۲:

ALTER TABLE customers ADD CONSTRAINT PRIMARY KEY (id);

در این مثال:

• کلید اولیه بر روی ستون id تعریف می شود.

نکات مهم:

• یک جدول فقط می تواند یک کلید اولیه داشته باشد.
• کلید اولیه باید برای هر ردیف منحصر به فرد باشد.
• کلید اولیه نمی تواند مقدار null داشته باشد.
• کلید اولیه اغلب برای پیوند دادن جداول به یکدیگر استفاده می شود.

مثال ۳:

• تعریف کلید اولیه ترکیبی:

CREATE TABLE orders (
  id INT NOT NULL AUTO_INCREMENT PRIMARY KEY,
  customer_id INT NOT NULL,
  product_id INT NOT NULL,
  FOREIGN KEY (customer_id) REFERENCES customers(id),
  FOREIGN KEY (product_id) REFERENCES products(id)
);

در این مثال:

• کلید اولیه از دو ستون customer_id و product_id تشکیل شده است.

نکات تکمیلی:

• می توانید از کلیدهای مختلفی مانند UNIQUE و FOREIGN KEY برای محدود کردن داده های ستون ها استفاده کنید.
• برای اطلاعات بیشتر در مورد انواع کلیدها، می توانید به مستندات رسمی SQL مراجعه کنید.